حضرت علی (علیه السلام) در کربلا

زمانی که اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) در جریان دعوت کوفیان از امام حسین (علیه السلام)، وارد کربلا شدند، ام کلثوم عرض کرد: ای برادر! این بادیه هولناکی است که از آن، ترس بزرگی بر دلم جای گرفته است! امام حسین (علیه السلام) فرمود: من در وقت برگشت از جنگ صفین با پدرم امیرالمؤمنین (علیه السلام) وارد این سرزمین شدم. پدرم کنار آب فرات رفت و چند درخت خرما را كه آن جا بود، ديد. ناگهان رنگ روى مباركشان ‏متغيّر شد و برافروخت و رو به عبدالله بن عبّاس نموده، فرمود‎ :‎مى‏ دانى اين جا چه جايگاهى است؟‎ عرض كرد: يا امير المؤمنين، اين موضع را نمى‏ شناسم.‎ فرمود: اى برادر، اگر تو هم این مکان را می شناختى كه چه موضعی است، مانند من مى‏ گريستى. آن گاه، اميرالمؤمنين (علیه السلام) به قدری گريست كه محاسن مبارکشان از آب چشم، تر شد و آه سرد از سينه برآورد و گفت: آه! مرا با آل ابى سفيان چکار؟ پس، مرا نزديک خود خواند و گفت‎:‎ اى فرزند، تو باید بر بلاها و محنت ها صبر كنی؛ چرا كه هر چه پدر تو از آل سفيان مى ‏بيند، فردا تو هم مثل آن را از ايشان ‏می بينى‎. ‎پس، ]پدرم[ نشست و بعد از مدتى در اطراف زمين كربلا دور می زد و دنبال چيزى مى‏ گشت؛ مانند کسی که چيزى گم كرده ای را بجويد. بعد آن، ‏فرود آمد و آب طلبید و وضو ساخت و چند ركعت چند نماز گزارد. بعد از ساعتى سر را بر زمین گذاشت و به خواب رفت و لحظاتی بعد از خواب بیدار شد (در حالی که هراسان بود)؛ مانند كسى که از ‏چيزى ترسيده باشد. در همان حال، عبد الله بن عبّاس را پیش خود خواند و گفت‎ :‎عجب خوابى ديدم‎. ‎عبد الله گفت: خير باد اى امير المؤمنين! خوابت را بفرما‎.‎ گفت: در اين ساعت كه سر در بالين نهادم و به خواب رفتم، چنان ديدم كه جماعتى از مردان سپيد روى از آسمان ‏مى‏ آمدند، در حالی که شمشيرهای خود را حمايل كرده و علم هاى سفيد به دست گرفته و گرد اين زمين خطّى می كشيدند. پس، اين ‏درختان خرما را ديدم كه شاخه‏ هاى خويش را بر زمين مى ‏زدند و جويى ديدم كه پر از خون تازه بود و مى‏ رفت و حسين پسر ‏خود را ديدم در ميان جوى خون افتاده و فريادرس‏ مى ‏خواست، (اما) كسى به فرياد او نمى‏رسيد و مدد ‏مى ‏جست، (اما) كسى او را یاری نمى ‏كرد. سپس، آن مردان سپيد روى را ديدم كه ندا مى‏ كردند و مى ‏گفتند: اى ‏فرزندان رسول خدا، صبر كنيد و بدانيد كه به دست بدترين خلق كشته مى ‏شويد و بهشت رضوان، مشتاق ديدار شما است. پس، ]آن مردان سپيد روى[ نزديک من آمدند و مرا تعزيت دادند و گفتند: بشارت باد بر تو اى ابا الحسن، كه خداى تعالى روز ‏قيامت، چشم تو را به ديدار پسرت حسين (علیه السلام) روشن گرداند. اين خوابی بود که ديدم و از هول آن بيدار شدم. سوگند به آن ‏خداىی كه جان على در قبضه قدرت او است، اين خواب را آن چنان ديدم كه آن راستگوى صادق و آن رسول بر حقّ؛ ‏ابو القاسم‏‎ ‎محمّد مصطفى (صلّی الله علیه و آله) به من، به صورت حضوری فرموده بود كه تو در راه رفتن به جنگ اهل بغى (اهل ستم)، در دشت كربلا چنين خوابى خواهى ‏ديد‎.‎

اى عبد الله، اين زمين را كربلا می گويند؛ زمینی كه حسين، پسر من، شيعه او و جماعتى از اولاد فاطمه (سلام الله علیها)؛ دختر محمّد مصطفى ‏‏(صلّی الله علیه و آله) را در اين خاک، دفن خواهند كرد و اهل آسمان اين بقعه را زمين كرب و بلا می گويند كه روز قيامت از اين زمين ‏جماعتى برانگيزند كه ايشان را بى‏حساب و بى‏ عذاب به بهشت برند.‏[1]