حضرت عباس (علیه السّلام) در زمان امامت امام حسین (علیه السّلام)

از زندگی و احوال عباس بن‌ علی (علیهماالسلام) در دوره امامت امام حسین (علیه السلام) تا قبل از حوادث کربلا اطلاع دقیقی در دست نیست، اما مسلم است که با آغاز حرکت امام حسین (علیه السلام)، عباس در کنار برادر بزرگوارش حضور داشته و به همراه امام، شبانه مدینه را به سمت مکه ترک نموده است.[1] اگر بنابر آن‌چه مشهور است، ولادت آن‌حضرت را سال 26 قمری بدانیم،[2] خورشید امامت حسینی (علیه السلام) در حالی طلوع کرد که بیست و چهار بهار از حیات عباس (علیه‌السلام) می‌گذشت.

پس از مرگ معاویه و احضار امام حسین (علیه السلام) توسط «ولیدبن‌عقبه» به دارالاماره برای گرفتن بیعت از آن‌حضرت،  امام قبل از این‌که در دارالاماره حضور پیدا کند، به جمعی از دوستان، نزدیکان و برادران خود فرمود: من از این دعوت در امان نیستم؛ لذا شما به صورت مسلح بیرون دارالاماره منتظر باشید که هرگاه نیاز شد به یاری من بشتابید …».[3] و [4]

با توجه به این‌که حضرت عباس (علیه السلام) با دقت و تیزبینی فراوان، مسائل و مشکلات جامعه را دنبال می‌کرد و از پشتیبانی امام خود دست بر نمی‌داشت و حمایت بی‌دریغش را از امام اعلام می‌داشت، می‌توان برداشت نمود یکی از کسانی که در بین حامیان امام و به عبارتی محافظان امام در این جریان حضور پررنگ داشته، حضرت عباس (علیه السلام) بوده‌است.

امام (علیه‌السلام) فردای همان‌روز آهنگ هجرت به سوی حرم امن الهی نمود و عباس (علیه‌السلام) نیز بدون درنگ و تأملِ در نتیجه و یا تعلل در تصمیم‌گیری، بار سفر بست و با آن‌حضرت همراه شد و تا مقصد اصلی؛ سرزمین کربلا، از امام جدا نشد. او میراث سال‌ها پرورش در بیت خاندان عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) را با سخنرانی‌ها، جانفشانی‌ها و حمایت‌های بی‌دریغش از امام، به منصه ظهور رساند.

[1]. مفيد، محمد بن محمد، الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، محقق / مصحح: مؤسسه آل البیت، ج 2، ص 34.‏

[2]. امین، سید محسن، اعیان الشیعه، تحقیق: امین، سید حسن، ج 7، ص 429؛ زجاجی کاشانی، مجید، سقای کربلا، ص ۸۹ و ۹۰.

[3].همان، ص 33.

[4].  الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، ج 2، ص 32.‏