ترک اولی و پیامبران

هیچ گناهی از پیامبران صادر نمى‏شود، چه كبيره و يا صغيره، چه از روى عمد و يا خطا و يا سهو. كه قول اماميه مى‏باشد و عصمت انبيا هم بعد از زمان نبوت و هم قبل از آن مى‏باشد. تنها چيزى كه از آنها صادر  است ترك مستحب و ترک اولى است. اماميه بر مدعاى خود ادله ی متعددى دارند كه جهت اختصار تنها به سه دليل اشاره مى‏شود:

دليل اوّل: اگر انبيا دچار خطا و گناه شوند، از اقل مردم هم پايين‏تر مى‏شوند؛ زيرا معرفت آنان نسبت به خالق خود از معرفت انسان های دیگر بالاتر است و اگر با اين معرفت و شناخت و آگاهى كه از خالق و حقيقت گناه و مخالفت از امر مولا دارند مرتكب گناه شوند، از بقيه ی گناهكاران هم پايين‏تر مى‏باشند.

دليل دوم: اگر انبيا مرتكب گناه شوند از طرفى چون نبى هستند متابعت و پيروى از آنها لازم است و از طرف ديگر چون مرتكب خطا و گناه مى‏شوند در خصوص گناه، متابعت آنان حرام است، لذا نسبت به يك عمل هم وجوب و هم حرمت است و اجتماع ضدّين مى‏شود و لذا باعث تحيّر و سرگردانى امت مى‏شود.

دليل سوم: هدف از بعثت انبيا تبعيّت مردم از ايشان و تربيت جامعه و دورى كردن از گناه مى‏باشد، پس اگر گناه بر انبيا جايز باشد، مردم اعتماد و اطمينانى به آنها پيدا نمى‏كنند و در نتيجه نقض غرض مى‏شود و نقض غرض هم بر مولاى حكيم، قبيح و غير جايز است.[1]

---

[1] مجلسى، بحارالانوار، ج 11، ب 4، ص 90 – 99 و 155-203 ؛ طبرسى، مجمع البيان، ج 1، ص 188، ط بيروت ؛ ج 6، ص 33 ؛ ج 8، ص 151؛ سيد مرتضى، تنزيه الانبياء، ص 17؛76؛ طبرسى، جوامع الجامع، ج 1، ص 39 ؛ ج 2، ص 440.